Frans Timmermans, de man die ooit met veel bombarie de Green Deal door Europa probeerde te duwen en daarna twee keer dacht premier van Nederland te worden, is stilletjes van het toneel verdwenen. Geen afscheid, geen speech, geen symbolisch handje in de Tweede Kamer. Gewoon weg. Volgens WNL is hij morgen niet aanwezig bij het afscheidsmoment voor alle vertrekkende Kamerleden. Dat zegt eigenlijk alles: de man die ooit overal bovenop zat, is er nu ineens niet meer bij.
Nog niet zo lang geleden was hij hét gezicht van links Nederland, de man die het land groener, eerlijker en rechtvaardiger zou maken. Maar de kiezer dacht daar anders over. GroenLinks-PvdA leed verlies, en de grote leider trok zich terug. Sindsdien is het akelig stil geworden. Geen gepeperde uitspraken meer, geen verontwaardigde blik bij talkshows. Alleen nog de echo van wat ooit een ambitie was.
Dat hij zelfs het officiële afscheid overslaat, maakt het plaatje compleet. Het is alsof een acteur tijdens de laatste scène van de film niet meer komt opdagen. De anderen buigen nog, het publiek klapt, maar Frans is al via de nooduitgang vertrokken. En ergens is dat ook wel symbolisch: de man die altijd de grote lijnen wilde tekenen, verdwijnt zonder punt achter de zin te zetten.
Voor de partij blijft een lege stoel over. GroenLinks-PvdA zal zichzelf opnieuw moeten uitvinden, zonder de man die het moest gaan doen. En dat frisse gezicht dat zijn plek nu overneemt, is Jesse Klaver. Daar ben ik eerlijk gezegd ook al niet zo over te spreken. Maar goed, elk tijdperk heeft z’n eigen hoofdrolspeler. Frans had het zijne, en die is nu voorbij.
We zullen Frans niet vergeten.
Ik vind er wat van, dat hij zich onttrekt aan de ceremonie rond vertrekkende kamerleden. Juist in de politiek is ceremonieel vertoon belangrijk. Hij steekt in feite zijn middelvinger op naar de dag van vandaag en laat daarmee zien dat hij de kiezers helemaal niet belangrijk vindt, anders zou hij waardig handelen.