Voor de pastorie staat een pallet. Geen verschijning, geen wonder, maar gewoon een houten pallet met dozen. Op elk etiket staat: Hosties – droog bewaren. De chauffeur wenst de pastoor een fijne dag, alsof hij printerpapier heeft afgeleverd. Binnen noteert de koster dat de voorraad weer toereikend is tot Pasen.
Duizenden kleine, bleke cirkels. Tarwe en water, verder niets. Gebakken in stilte door zusters, of in een Belgische fabriek waar men vooral gelooft in hygiëneregels. Ze komen vacuüm verpakt, met een keurige pakbon en een streepjescode. Het heilige heeft zijn eigen logistiek.
Aan zijn bureau opent de pastoor zijn iMac, de factuur ligt klaar: “Hosties – 20.000 stuks, formaat communicant.” Hij bevestigt de betaling met de scanner, naast de kelk die gisteren nog is gepoetst. Een piepje volgt. De transactie is voltooid.
Zondag liggen ze op het altaar. Wat vorige week nog op een pallet stond, is nu veranderd in het Lichaam van Christus. En ergens tussen de vrachtbrief en het geloof voltrekt zich het echte wonder: dat het allemaal gewoon werk is.
You have our gratitude!