Rond 1968 begon wat men destijds de “lange mars door de instituties” noemde, een culturele en politieke beweging die zich tot doel stelde om van binnenuit maatschappelijke structuren te hervormen. Idealistisch van aard, geworteld in het geloof dat gelijkheid, solidariteit en individuele vrijheid te bereiken waren door posities in media, onderwijs, rechtspraak en politiek te bezetten. Een vreedzame revolutie, zo werd het gebracht, met als inzet een betere wereld voor iedereen.
Anno 2025 kijken we aan tegen de erfenis van die mars en het beeld is niet onverdeeld positief. Wat ooit begon als een nobel streven, heeft mede geleid tot een log en vastgelopen systeem van sociale zekerheid, een rechtspraak die vaak als wereldvreemd wordt ervaren en een institutionele tolerantie voor extremistische stromingen die het fundament van de westerse rechtsstaat zelf ondermijnen. Onder het mom van inclusie wordt soms het tegenovergestelde bereikt: uitsluiting van gezond verstand, relativering van fundamentele waarden.
Er is een systeem ontstaan dat steeds verder afstaat van de gewone burger. De man die op een koude winterochtend naar zijn werk fietst met een broodtrommel onder de snelbinders, is steeds minder vertegenwoordigd in de besluitvorming die hem diep raakt. Terwijl beleidsmakers zich verliezen in abstracte kaders en morele superioriteit, voelt de werkende burger zich verweesd, alsof zijn inspanning slechts dient ter financiering van een ideologisch project waarvan hij zelf nauwelijks profiteert.
Het wordt tijd om opnieuw te kijken naar wat ooit de kern van onze samenleving was: verantwoordelijkheid, wederzijds respect en gezond verstand. De lange mars heeft veel in beweging gezet, maar is misschien te lang door blijven marcheren.
De hippies van toen liepen vandaag over het Malieveld. ‘De Rode Lijn’. De waarheid in pacht. Dwazen.
You have our gratitude!