Er is een kloof ontstaan tussen de homo zoals die werkelijk leeft, en de homo zoals die in de media en tijdens de Gay Pride wordt neergezet. De regenboogvlag wappert op overheidsgebouwen, er zijn inclusieve wc’s op kantoren, en het alfabet groeit gestaag door tot LHBTIQAP+. Maar ergens in een rijtjeshuis in een Vinex-wijk zit een homoseksuele man gewoon op de bank.
Niet op een protestmars. Niet in leer op een boot tijdens de Pride, niet half naakt. Maar in een joggingbroek op de bank, naast zijn partner. Ze hebben samen het eten bereid en gegeten, kijken een aflevering van een serie op HBO en gaan op tijd naar bed, want morgen mag er weer gewerkt worden.
Deze mensen bestaan. Sterker nog: ze vormen de stille meerderheid.
Veel homoseksuelen willen gewoon hun leven leiden zonder om de haverklap in een activistische mal te worden gegoten. Ze voelen zich niet automatisch vertegenwoordigd door de regenboogbeweging die spreekt over “queer spaces”, “genderfluïditeit” of “intersectionele strijd”.
Niet omdat ze iets tegen deze zaken hebben, maar omdat ze er niets mee hebben.
Dat wordt steeds moeilijker, want tegenwoordig lijkt het of je alleen een “goede” homo bent als je je aansluit bij de progressieve parade. Maar waarom zou het een probleem zijn als je gewoon een stabiel, rustig leven wil leiden?
De emancipatiestrijd was ooit bedoeld om gelijke rechten te verwerven. Die strijd is grotendeels gewonnen. Nu is het tijd voor de vrijheid om níet meer te hoeven opvallen.
En ergens op een wolk zit Het Opperwezen die registreert hoe je aan je gerief komt.